Paardrijden over het strand en door de heuvels van de oostkaap is gaaf, maar skydiven is toch net even iets leuker! Al was het in het oosten wel mooi zonnig… Het werd weer eens tijd voor een nieuw verhaal. Dus vanuit Wellington: hallo allemaal! Helaas was het de eerste keer dat ik in Taupo was te slecht weer om (veilig) uit een vliegtuigje te springen. Dat moest dus later gebeuren. Daarnaast was het ook te slecht om de Tongariro Crossing te doen (googlen!). Dit is een tocht van een uur of acht door het Tongariro National Park (NP). De route gaat tussen twee vulkanen door (waarvan één Mt. Doom uit LOTR* is), en wordt gezien als de beste ééndaagse wandeling van NZ. In plaats daarvan heb ik twee dagen wat rondgehangen in het hostel en de stad, want het regende bijna de hele dag. Na een paar dagen weinig doen ging ik mee met de zgn. "East As". Dit is een tour van de Kiwi Experience waarbij je een klein busje, samen met in mijn geval zo'n 10 anderen, een rondje door het oosten maakt. Extra leuk was het, dat ik in die bus weer een paar Engelsen tegenkwam, die ik in Paihia al had leren kennen en waarmee ik goed op kan schieten. Als je op de kaart kijkt lijken de afstanden die we af moesten leggen niet groot, maar de wegen in dit deel van het land slingeren nog meer dan elders. Echt goede wegen voor mensen die van sturen en schakelen houden (iets voor jou pap). De eerste stop was bij een gezin thuis, een zgn. "homestead", bij wie de achtertuin aan de oceaan grensde. Helaas was de avond niet zo spetterend als gastheer Che had aangekondigd én was de "hot tub" kapot. Maar we hebben wel een mooie zonsondergang gezien en hebben het zelf maar een beetje gezellig gemaakt. De tweede stop was een stuk leuker. Dit keer was het een "farmstay". Tussen de paarden in de wei stonden een paar huisjes, waar wij dus sliepen. De middag van aankomst ging bijna iedereen mee paardrijden. Ik had het nog nooit gedaan, maar ik vond het erg gaaf. Zeker ook omdat mijn paard continu harder wilde. Ik was hiervoor al gewaarschuwd door de NLse mede-eigenaresse, die mij meteen als landgenoot herkende door mijn KNVB-shirt met "Nederland" achterop. In het begin moest ik mijn paard inderdaad flink inhouden, maar op het strand, heuvelop en op weg terug heb ik 'm een paar keer laten galloperen. Vet man! 's Avonds hadden we een kampvuur gemaakt en roosterden we marshmellows. De volgende ochtend stonden we al om 05.00 uur op, om de heuvel op te lopen en de zonsopgang te zien, als één van de eersten ter wereld. Vanuit de oostkaap ging de tocht, helaas zonder de aardigen Engelsen, verder naar Napier. Dit is de Art Deco-hoofdstad van NZ. In de jaren '30 was dit nl. dé bouwstijl en juist in deze periode werd het centrum door een aardbeving verwoest. De wederopbouw werd dus in dé stijl van dat tijdperk gedaan. Dit heeft veel leuke en kleurrijke gebouwen opgeleverd. Vanuit Napier ging de route terug naar Taupo. Inmiddels was het weer hier ook iets beter geworden. Voordat we in de stad in gingen, werden sommige mensen bij het vliegveld gedropt om hun skydive te doen. Er zijn 3 bedrijven die dit doen en ik had vooraf al een sprong geboekt bij een ander bedrijf dan waar Kiwi heen gaat. Dus ging ik er even langs om voor de volgende dag een sprong te reserveren. Maar de weersvoorspelling was niet zo goed, dus een klein uur later viel ik al uit een vliegtuigje!!! Dat was natuurlijk even onverwacht, maar wel ontzettend gaaf! En snel dat het gaat! Mijn sprong was van 12.000 voet hoogte (een kleine 4 km), wat een vrije val van 45 seconden betekende. Nou, in mijn beleving waren het er maar 20. Je wordt overspoeld met nieuwe indrukken, dus je hebt nauwelijks in de gaten dat je met zo'n 200 km per uur naar beneden dondert. Voor je het weet hang je al aan de parachute, die ook sneller dan verwacht weer beneden is. Maar het geeft wel een adrenaline-kick hoor. Ik heb er een dvd van, dus die zal ik eenmaal thuis nog vaak terugkijken (en laten zien aan anderen uiteraard). Na Taupo was mijn volgende stop het kleine en stille wintersportplaatsje Ohakune, aan de zuidkant van het Tongariro NP. Mijn plan was om dan maar vanuit hier die Crossing te doen en om naar een ander NP te gaan. Maar je raadt het al, ook nu was het weer te slecht om de vulkanen op te gaan. Wel heb ik een auto gehuurd (links rijden, even wennen) en ben ik naar Whanganui NP gegaan. Daar heb ik een kleine wandeling gedaan naar de Bridge to Nowhere. Deze brug is aangelegd in afwachting van een weg, die er nooit is gekomen. Na de wandeling heb ik een deel van de weg terug gekayaked. Alles in dit mooie park gaat nl. via de rivier, of je moet een meerdaagse wandeling doen. Het hostel in Ohakune had een schotel, waarop ze ook BVN-TV ontvingen. Voor het eerst in een maand heb ik dus weer wat Nlse tv gekeken; Nova, Buitenhof en ... Studio Sport! Erg leuk, maar het gaf me ook wel een beetje heimwee. Omdat er verder niet veel te toen was in het dorpje, heb ik een dag eerder dan gepland de bus genomen. Deze bracht mij naar een lodge aan een riviertje in een kloof, River Valley Lodge genaamd. Zoals de beschrijving al doet vermoeden, is het een erg mooie en rustige plek. Je kon er verschillende activiteiten doen, maar ik had en Rotorua al geraft en je kunt bijna overal nog paardrijden, dus heb ik er voornamelijk gerelaxed. De volgende ochtend leek me een mooi moment om een wandeling te maken terwijl veel anderen gingen raften, maar... Ja hoor, weer regen, regen, regen. Van River Valley leidde de weg naar de hoofdstad, Wellington. Daar zit ik nu dus. Onderweg stopten we overigens in het plaatsje Bulls. En wat zag ik daar, al vanuit de bus...? Windmill, een winkel met alleenmaar Nlse waar! Ze hadden daar echt veel, van Bokma en CB (Stefan!), via Nlse drop, tot Albert Heijn knakworsten! Echt grappig. Ook hadden ze toeristische dingen als Delfts Blauw, maar ook rijen met poppen van het Land van Laaf (dat bolle volkje uit de Efteling). In Wellington was ik 4 volle dagen, voordat ik morgen de Interislander-ferrie naar het zuidereiland neem. Uiteraard ben ik hier naar hét museum geweest: het Museum of New Zealand, in het Maori: Te Papa Tongarewa. Dit is een mooi, ruim opgezet en gratis museum waar de hele geschiedenis van NZ aan bod komt: van het geologische ontstaan van het land, via de komst van eerst Maori en later de Europeanen, tot hedendaagse kunst. Er was een speciale afdeling over de ontwikkeling van kunst hier, waaraan tot mijn verbazing behoorlijk wat Nlers hebben bijgedragen. Ze hebben er bijvoorbeeld werken hangen van Rembrandt, Van Ostade, Paulus Potter en van nog wat Nlse meesters. Vond ik wel grappig. Wellington is ook de stad waarin (en omheen) het grootste deel van de LOTR-trilogie is opgenomen. Aangezien ik dat erg toffe films vind en ik hier toch ben, ben ik op een georganiseerde tour langs een aantal locaties geweest. Dat was erg leuk om te doen. Vooral de verhalen die de gids vertelde (hij wist echt veel) waren heel interessant. Bij elke locatie liet hij beelden uit de film zien, zodat je een goed idee kreeg van hetgeen men allemaal gedaan heeft om mooie sets te kunnen krijgen. En het is ook niet normaal meer wat men met de computer heeft gedaan in deze film. Bijna niks is origineel gelaten, bijna overal zijn wel dingen verwijderd, toegevoegd of veranderd. Verder heb ik uiteraard het centrum bekeken (ook hier hebben ze redelijk wat Art Deco-gebouwen) en ben ik met het ouderwetse Cable Car-treintje naar de botanische tuinen gegaan. Helaas was het weer niet bijzonder fraai (lees: druilerig), maar zelfs zonder zonneschijn heb ik me best vermaakt. Het is in de regen al een erg mooi park, moet je nagaan hoe het moet zijn als de zon schijnt. Morgen steek ik de Cook Strait over. Normaalgesproken duurt dit een uurtje of drie, maar één van mijn chauffeurs had het erover dat het heel soms ook wel eens 10 uur kan duren... Ik hoop maar dat het weer morgen kalm is. Tot de volgende keer! Ik kijk alweer uit naar jullie berichtjes. Groeten, Jasper. * Lord Of The Rings