Vanuit Wellington ben ik met de ferry naar het zuidereiland gegaan. De route voer door de Marlborough Sounds. Dit is een heel mooi natuurgebied, maar het was een druilerige dag en dus viel het vanaf de boot een beetje tegen. Na de boor de bus weer in op doorgereden naar Nelson. Hier heb ik met Geert (Tilburgenaar) en de busschauffeur een potje gevoetbald tegen een paar Engelsen en een Zweed. En natuurlijk won het NLse tactische inzicht het van het Engelse 'kick-and-rush'.
De volgende 2 dagen heb ik in het zonovergoten Abel Tasman NP doorgebracht. De eerste dag ben ik samen met Anika, een andere NLse van mijn bus, een stuk het park ingelopen. Daar, in Bark Bay, hebben we vervolgens een nachtje gekampeerd, waarna we de volgende dag terug zijn gekayaked naar het beginpunt. Eerst twijfelde ik nog of ik het wel wilde doen, maar ik ben erg blij dat ik het gedaan heb. De hike voerde langs goudgele stranden aan de heldere blauwgroene zee. Helaas waren er veel sandflies; ben een stuk of 15 keer gestoken in 1 nacht... En daarnaast ben ik zo slim geweest mijn slaapzak te laten liggen (ja, ik weet het).

In Nelson ben ik op Nancy's bus gestapt. Chauffeur Scottie heeft deze bijnaam al meer dan 6 jaar, omdat hij niet durft te bungyjumpen. We overnachtten in Westport, een stadje waar eigelijk niks te beleven is. Mijn kamer was overigens wel erg goed; een zespersoons cabin met eigen keuken, wc en tv. Ik kwam er die dag maar weer eens achter dat het maar een klein wereldje is tegenwoordig; er zat een Rosmalens meisje in mijn bus, te toevallig gewoon.
De volgende dag reden we langs de kust naar het zuiden. Een erg mooie rit. We overnachtten in 'hotel' Mahinapuha. Daar hadden we een groepsmaaltijd (lekker) en was het tijd voor een verkleedpartijtje. De dames waren 'rubbish' en de heren moesten verkleed als dames! Er waren grote zakken met kleding, maar er was praktisch niks in mijn maat. Gelukkig is er geen fotobewijs van mijn outfit, ha ha ha. Het was wel een gezellige avond.
Na wéér een erg mooie dag rijden langs de kust, kwamen we aan in Franz Josef. Een plaatje aan de voet van de gelijknamige gletsjer. Kom ik daar gewoon weer Karin en Irja tegen, twee NLsen die ik al twee keer eerder had getroffen. De volgende dag heb ik een dagtocht over en door de gletsjer gemaakt, met van die ijzers onder je schoenen. Dat was erg tof. Ik heb die dag alleen wel meer dan 100 foto's genomen, al zijn daarvan inmiddels de meesten ook weer van gewist.

Het weer aan de westkust was de volgende dag niet zo best, maar toen we over de Haast-pas heen waren werd het gelukkig snel beter. Die dag stopten we in Wanaka, een klein en rustig dorpje aan de rand van Lake Wanaka. Hier ben ik een paar dagen gebleven. Het weer was er erg goed en ik heb me er voornamelijk bezig gehouden met wat rondwandelen en relaxen. Het hostel was ook erg goed. Voor maar NZD 20,- had je een kamer met slechts vier bedden, een tv-tje en een eigen badkamer met bad! Daar heb ik natuurlijk even gebruik van gemaakt. Ik heb er zelfs twee nachten gratis gezeten, omdat ik twee ochtenden twee uurtjes meegeholpen heb met housekeeping.
Na 4 nachten Wanaka weer de bus gepakt, naar Queenstown. Dit was een korte rit, maar we bleven een paar uur bij de Kawarau-brug. Dit is de allereerste brug waarvandaan commercieel gebungyjumped wordt. Het was grappig een hoop mensen van onze bus te zien springen. Ik heb het niet gedaan, want ik heb een alternatieve nieuwjaarsduik gepland staan. Rond een uur of 03.00 uur in de nieuwjaarsnacht jullie tijd, zal ik me 134 meter naar beneden laten vallen!! Heb er nu al zijn in :-)

In Queenstown ben ik maar 1 nachtje gebleven, om snel de 'Bottom Bus' te nemen. Dit deel van Kiwi Experience maakt een rondje door het onderste deel van het zuidereiland.
De eerste stop was Dunedin, een leuk stadje met een heel aardig en compact centrum. Bijna direct na aankomst ben ik met Karin, Irja en William (kerel uit Deurne) een op wildlife-tour gegaan. Daarbij zijn we eerst naar het Royal Albatros Centre geweest. Dit is de enige plek ter wereld waar koningsalbatrossen op het vaste land nestelen. Het was een erg mooi gezicht om die vogels over te zien zweven (soms flapperen ze vier jaar niet met hun vleugels!). Daarna ging de tour naar een privé-reservaat voor geeloogpinguins. In dit reservaat heeft men overdekte loopgraven en uitzichtposten gemaakt, midden in het woongebied van de pinguins. Op deze manier konden we de dieren van dichtbij bekijken. Het was echt mooi en ook erg grappig om te zien hoe ze het water uitkomen en dan verderwaggelen naar hun nest.
Dunedin heeft ook de stijlste straat ter wereld, Baldwin Street. Deze ben ik even opgelopen (hij is wel steil, maar niet erg lang). Mijn laatste middag heb ik besteed aan de meest toeristische 'uitstapjes': rondleidingen door de Cadbury chocoladefabriek en de Speight's bierfabriek. Cadbury vond ik een beetje tegenvallen, maar de tour bij Speight's was erg leuk. De (oude) gids was erg cynisch en grappig. Daarnaast leek de fabriek mij eerder een museum dan een werkend bedrijf, erg mooi om te zien. Dat is nog eens wat anders dan die moderne Heineken-fabriek in Den Bosch.

Het tweede deel van de Bottom Bus voerde naar Invercargill, via het natuurgebied de Catlins. Helaas was het 's ochtends slecht weer, dus hebben we er weinig van gezien. Wel hebben we van zeer dichtbij zeeleeuwen op het strand zien liggen luieren. Ook hebben we een kijkje genomen bij het Petrified Forest (vraag me niet waar die naam vandaan komt). Dit is een stukje rotsachtige kust, waar overblijfselen te zien zijn van een 180 miljoen jaar oud versteend bos. Best cool om te zien. Je kan de boomstammen nog duidelijk herkennen. Eenmaal in Invercargill hebben we met acht man inkopen gedaan en hebben we samen gegeten. Dat was erg gezellig.
De volgende dag was het voor mij weer best vroeg dag, want ik ging met de ferry naar Stewart Island. Ik had die nacht niet zo best geslapen en had alleen een cappuccino als ontbijt gehad. Dit bleek niet zo'n goede voorbereiding te zijn voor de boottocht. Ook al was het volgens de kapitein een kalme zee, het uurtje deinen deed mijn maag geen goed. De cappuccino kwam er gelukkig niet uit, maar het scheelde niet veel. Voor de terugtocht ga ik zorgen dat ik beter slaap en een beter ontbijt nuttig.

De volgende drie dagen heb ik de Rakiura Track gelopen. Deze huttentocht door het NP (welke meer dan 80% van het eiland beslaat) is één van de negen Great Walks of New Zealand. Het was inderdaad een goede hike en een mooie ervaring, maar ik heb nu wel even genoeg meerdaagse hikes gedaan. Het was veel steigen en dalen, wat ik behoorijk in mijn benen voelde. En ja, ook hier hadden de sandflies het op mijn voorzien. In één middag en nacht (de laaste van de track) hebben ze me welgeteld 24 keer te pakken gehad, krengen!
Vandaag staat in het teken van relaxen (bijkomen van de hike) en alles weer een beetje reorganiseren, want morgenochtend vroeg (08.00 uur) stap ik weer op de boot terug naar het vaste land. Van Invercargill gaat de reis dan verder naar Te Anau en weer terug naar Queenstown. In het nieuwe jaar zal ik verder trekken naar Christchurch, met tussenstops in Aoraki / Mt. Cook NP en Lake Tekapo. Kijk er al naar uit. 11 januari vlieg ik overigens naar Sydney, een nieuw hoofdstuk in mijn avontuur tegemoet. Maar eerst mijn rondje NZ afmaken natuurlijk :-)

Iedereen natuurlijk nog een goede kerst en alvast een supergoed 2007! Ik zit met oud-en-nieuw in partytown Queenstown met zes andere NLers, dus dat komt wel goed :-)

Groeten,
Jasper.

P.S. Kan mijn camera niet aansluiten op deze pc, dus 't is nog even wachten op de foto's.