Het heeft tot mijn schaamte even geduurd, maar bij deze dan eindelijk weer eens een nieuw (echt reis-)bericht! Mea culpa, mea maxima culpa. Ik zal er voortaan naar streven eens per maand een stukje achter te laten. Da's ook makkelijker voor mezelf, ha ha.

Ik had verwacht niet veel te melden te hebben aangezien ik voornamelijk gewerkt heb de afgelopen tijd. Maar niets is minder waar. Toen ik me realiseerde dat het weer tijd werd voor een verhaal, had ik zowaar geen tijd! Het klinkt vreemd, maar het was mijn laatste week op mijn werk (dus dingen moesten af en nieuwe mensen moesten worden ingewerkt) en vlak daarna vertrok ik voor twee weken naar Tasmanië.

Maar laat ik het een beetje chronologisch houden. Vlak na mijn voorlaatste ‘post' was het Pasen. En dat betekent hier een echt lang weekend, want ook Goede Vrijdag is hier een officiële vrije dag. Ric was bij zijn zus op bezoek en Jenni* vloog naar Sydney. Zij bood mij aan hun auto te gebruiken! Echt super! Dus heb ik samen met Rianne, een NLse backpacker uit het zelfde hostel, een kleine ronde door Victoria gemaakt.
Op Goede Vrijdag is echt bijna niks open hier. Dus toen we Ballarat (een oude goudmijnstad) bezochten, na eerder Jennifer naar het vliegveld gebracht te hebben, leek het wel uitgestorven te zijn. Het regionale kunstmuseum was wel open, dus hebben we daar een kijkje genomen. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Bendigo, een andere oude goudmijnstad. De volgende ochtend hebben we daar een oude mijn bezocht. Het is een beetje vreemd als je je realiseert dat mensen hier nog niet eens zo heel erg lang geleden onder de meest slechte omstandigheden hele dagen onder de grond zaten en zich kapot werkten. ‘s Middags zijn we naar Mansfield gereden, een stadje aan de voet van de Australische Alpen.
Mansfield ligt vlakbij Mt. Buller, één van de belangrijkste skioorden in noordoost Victoria. Een mooie slingerende rit bracht ons zondag naar het skidorpje, alwaar we de auto geparkeerd hebben en onder een bijna wolkenloze hemel naar de top van de berg gelopen zijn. Erg grappig om te bedenken dat daar een paar maanden later (nu dus) een paar decimeter sneeuw ligt. Ik vond het ook erg grappig om een bordje te zien waarop stond dat hier de officiële trainingsfaciliteiten van de Australische Olympische ploeg zijn. Een aardige wandeling langs en over enkele pistes bracht ons terug naar het dorpje.
Op Tweede Paasdag zijn we via een mooie omweg teruggereden naar het vliegveld om Jenni weer op te halen. De route voerde eerst via een paar liefelijke plaatsjes door de mooie en groene wouden van de Dandenong Ranges. Na gelunched te hebben in één van de parken hier, zijn we tussen de vele wijnranken van de Yarra Valley door (met korte tussenstop bij een wijnmakerij) naar de airport gegaan. Het was een leuk weekend.

In mijn vorige ‘echte' verhaal meldde ik dat ik naar ‘rural Victoria' zou gaan. Dit vond het weekend na Pasen plaats. Jenni en ik bezochten Wally, Andrew en Charlie (Tonie was op zakenreis) op hun stukje land, Willaroo genaamd, in het 'plaatsje' Narreen. Voor degenen die het op willen zoeken op internet; succes. Volgens mij is het niet te vinden, zo klein is het. Ik zou het ook niet precies aan kunnen wijzen op een kaart, weet alleen dat het iets ten noorden van Coleraine en Casterton ligt, ha ha. Op vrijdagavond zijn we naar Willaroo gereden en hebben we een groot deel gezien van de ‘Aussie Rules' - wedstrijd die Andrew en Charlie speelden. Eenmaal aangekomen bij het huis hebben we, na een korte rondleiding door het grote en mooi ingerichte huis, gezellig wat zitten eten en drinken in de gezellige en warme keuken.
Zaterdag heeft Wally mij zaterdag mij meegenomen en hebben we samen de toerist gespeeld in de naburige staat South Australia. Eerst hebben we een kijkje genomen in de op één na grootste stad van de staat, Mount Gambier, en bij zijn grootste attractie; een met zeer blauw water gevulde vulkaankrater. Vervolgens zijn we naar één de beste rode wijnstreek van OZ gegaan, de Coonawarra regio. Daar hebben we vier wijnhuizen bezocht en hebben daar uiteraard het één en ander geproefd. Ik was geen rode wijndrinker, maar begin het te waarderen en heb gemerkt dat ik Merlot het lekkerst vind. Op de weg terug hebben we nog even een tussenstopje gemaakt in Penola en bij ‘The Pub in the Scrub', een pub, restaurantje, kruidenier en postkantoor in ‘the middle of nowhere'. Een beetje vreemd maar grappig etablissement. We hebben redelijk wat tijd in de auto doorgebracht maar dat had ik eigenlijk niet eens door, want de conversaties waren erg leuk en geanimeerd. Het was een erg leuke dag die werd afgesloten met een heerlijk dinner en een typische OZ film, The Castle. Erg grappig.
Na weer prima geslapen te hebben en ook weer een lekker ontbijt, zijn Jenni en ik zondag weer terug gegaan naar Melbourne, alwaar Ric inmiddels weer was thuisgekomen uit India. Ik heb me dat weekend erg goed vermaakt, heb uitstekend gegeten en de sfeer was het hele weekend erg ontspannen. Wally is een goede gastheer.

Een paar weken later trakteerde mijn enorm gastvije en vrijgevige vrienden mij en collega Siobhan (spreek uit: Sjovàn, is Iers) op een weekendje in het vakantiehuis van Rics moeder in Inverloch. Op vrijdagavond zijn we hierheen gereden en zaterdag sloot een vriendin van Jenni zich met haar dochtertje bij ons aan. Het wordt haast saai om te vertellen, maar dit was ook weer een erg fijn weekend met erg lekker eten, leuk gezelschap, strandwandelingen en een ongedwongen sfeer. Prima!

Ondertussen ben ik geïntroduceerd in de enorm grote en levendige Melbournese muziekcultuur. Ric typeert zichzelf als een muziekfreak en ook Jenni kan geloof ik niet zonder minimaal één live-optreden per week. Ze hebben me vaak meegenomen naar allerlei verschillende 'gigs' en ik heb een paar van hun muzikale vrienden leren kennen. In totaal heb ik inmiddels een stuk of veertien verschillende bands / artiesten gezien in zes verschillende zalen, variërend van singer / songwriter, via energieke muziek uit het Sovjettijdperk, tot volledig electronische muziek. De kwaliteit liep uiteen van goed tot gewoon slecht, maar ik heb me bij alle optreden zeker goed vermaakt. En vanavond en zaterdag staan er ook weer twee shows op het programma. Wat een vervelend leven heb ik toch, ha ha. En dan te bedenken dat ik in NL nog nooit naar een echt optreden was geweest, behalve dan een paar gratis (bevrijdings)festivals!

Na de wereldberoemde Formule 1 heb ik ook twee typisch OZ sportevenementen bezocht. Veel mensen hebben wel eens een vreemde balsport op tv gezien waarbij een scheidsrechter twee vingertjes naar voren steekt als de bal tussen twee hoge palen door wordt geschopt. Dat is Australian Rules Football, hier beter bekend als ‘Footy'. De 15-jarige zoon van Cath, Rauri, is lid van de in mijn vorige verhaal vernoemde MCG. Hij is fan van Collingwood en nam me mee naar een wedstrijd tegen één van hun grootste rivalen, Carlton. Die dag zaten er meer dan 77.500 mensen in het stadion! En die maakten af en toe een behoorlijk kabaal. Het was een hele belevenis. Uiteraard was de sport mij nogal onbekend, maar hier in OZ zitten de fans ook gewoon door elkaar heen. Niks geen vakken. En het enige wat ze doen is elkaar met woorden een beetje uitdagen, verder gaat het er hier erg sportief aan toe. Op het veld gold dat overigens wat minder, want nog voor de 'aftrap' lagen er al een paar kerels over het veld te rollen, ha ha ha. Daarnaast is het veld ovaalvormig en is ongeveer 180 (!) meter lang, bijna twee voetbalvelden achter elkaar gelegd! Ondertussen heb ik ook wat meer van dit spelletje op tv gezien en ik moet zeggen, het is wel gaaf. En ze duwen, trekken en beuken er op los. Daar kunnen die kleinzerige voetballers in de rest van de wereld nog wat van leren.

De V8 Supercars races op Winton, een paar uur rijden vanaf Melbourne, leken me wel een goede mijlpaal om mijn werkzaamheden bij NIS af te sluiten. Zo gezegd, zo gedaan. Ric is ook autoracefan, dus samen hebben we twee dagen op het circuit rondgehangen. Behoorlijk brute bakken die V8's. Ze zijn een beetje te vergelijken met de DTM-klasse in Europa, maar dan met een gewoon metalen carrosserie, geen kunststof. En hier weten ze ook hoe ze racefans tevreden moeten stellen; één race op zaterdag en twee op zondag en alledrie 40 ronden lang. We hadden trouwens ook geluk met het weer. Beide dagen scheen soms de zon èn regende het een periode. Niet te hard, maar genoeg om de baan af en toe lekker nat te houden. Dus de racefans onder jullie raden het al: spektakel!
De races waren gaaf, maar wat mij ook goed bij zal blijven is de camping naast de baan, waar ook wij ons tentje hadden opgezet. Een camping was het eigenlijk niet te noemen. Het was meer een stuk land met maar een paar wc's en douches, waar honderden (bijna uitsluitend) mannen hun bussen, caravans en tenten hadden neergezet. In goede OZ traditie waren er uiteraard overal BBQ's te vinden, die later op de avond veelal overgingen in (grote) kampvuren. Ric en ik hebben erg gelachen om de taferelen die we her en der tegenkwamen toen we laat op de avond een rondje liepen over het terrein. Aangezien er maar twee merken in deze klasse rijden, hoorde je af en toe luid de vraag 'Are you Ford or Holden, mate?' uit de keel van een dronken mede-racefan die over de modderige paden waggelden. Aparte lui, die Aussies, maar erg joviaal.

Zoals gezegd ben ik ook twee weken op Tasmanië geweest, de eilandstaat ten zuiden van Victoria. Wat ik daar allemaal gedaan en gezien heb in die weken is wat veel om hier te vermelden, dus zal ik me beperken tot de hoogtepunten (en één dieptepunt).
Je kunt het eiland wel per bus bereizen, maar met een auto is een stuk beter. Daarom heb ik er eentje gehuurd. Samen met twee Engelse meisjes die ik in de shuttlebus van het vliegveld naar het histel leerde kennen, ben ik naar Port Arthur gegaan. Dit is één van de strafkoloniën die de Britten gebruikten om hun ‘zwaarste' criminelen heen te sturen. Port Arthur was de beruchtste van allemaal. Na een korte introductie-rondleiding in de ochtend, hadden we de hele dag de tijd om zelf door de oude gebouwen en ruïnes heen te lopen. Overal was informatie te vinden over waar de gebouwen voor gediend hadden en hoe het leven er geweest moet zijn; zwaar, vooral voor de gevangenen. 's Avonds hebben we ook de ‘Ghost Tour' gedaan. Om in het pikkedonker met maar drie olielampen en een gids over het terrein te lopen en enkele gebouwen in te gaan, was best cool. De gids vertelde veel verhalen over geesten die er nog rondwaarden en dat deed de sfeer wel ten goede. In het complex met de isolatiecellen dacht een meisje zelfs echt iets gezien te hebben. Ik vond het wel humor.

Na de hoofdstad Hobart op zeeniveau en van grotere hoogte (Mt. Wellington) bekeken te hebben, begon ik mijn rondrit over heuvelachtige, groene eiland. Grappig is overigens te vermelden dat Tasmanië ongeveer anderhalf keer zo groot is als NL, maar er slechts een half miljoen mensen wonen. Er zijn veel Nationale Parken en uiteraard heb ik er een paar bezocht. De mooiste vond ik Mt. Cradle NP en Maria Island NP (ook een oude strafkolonie overigens). Ik was eigenlijk van plan de dagwandeling naar de top van Mt. Cradle te doen, maar toen ik er was sneeuwde het dus stapte ik maar van dit plan af. Maria Island NP, welke alleen per veerboot te bereiken is, bezocht ik aan het eind van mijn trip en was een onverwachte verrassing. Andere reizigers hadden al verteld dat het er mooi was en dat was het ook. Ik heb een wandeling / beklimming gemaakt naar twee verticaal uitstekende rotsen, Bishop and Clerk genaamd. Onderweg kwam ik door een kleine vallei en ik denk dat ik de eerste wandelaar van de dag was, want binnen een paar honderd meter moet ik wel 25+ kangoeroes, wallabies en andere buideldieren de bossen in hebben zien springen. Echt enorm gaaf was dat. Eenmaal terug van de beklimmiong ben ik nog even een kijkje gaan nemen bij de ‘Painted Cliffs'. Op de foto's is te zien waarom ze deze zo noemen; het lijkt echt alsof er een artiest op de rotsen heeft geschilderd. Erg mooi.

Ik schreef al dat er ook een dieptepunt was. Dat was op weg naar Strahan, aan de westkust. Ten eerste was ik zo slim geweest niet goed op mijn benzinemeter te letten, wat een probleem kan zijn omdat er hier niet om de 25 km een tankstation is. Daarom reed ik al zo zuinig mogelijk (dus langzaam) over de erg bochtige weg naar Queenstown. Het was inmiddels al donker, dus ik zag de lichten van het stadje duidelijk in de vallei toen ik één van de scherpe bochten om kwam. Even voelde ik mij weer goed, want vanaf dat punt was het bijna alleen nog maar bergaf. Direct realiseerde ik mij echter ook dat deze bocht wat scherper was dan ik had ingeschat. Misschien was ik wel wat afgeleid door het uitzicht op Queenstown. Toen ik mijn snelheid wilde corrigeren door lichtjes de rem aan te tikken (meer was het echt niet) blokkeerden mijn voorwielen echter en schoof ik zo richting de afgrond... Even schoot de gedacht 'Shit, dit gaat pijn doen.' Door mijn heen, maar tegelijkertijd zag ik tot mijn opluchting de paaltjes met de daartussen strak gespannen staalkabel. En toen vlogen de vonken in het rond, onder het luide geschiir van metaal op metaal.
Daar stond ik dan, klem onder de staalkabel die over de motorkap geschoten was. Gelukkig hoefde ik niet erg lang op hulp te wachten. Na een half uurtje stopten twee aardige motorrijders, maar die konden weinig doen. Vlak achter hen reden echter en paar werklui die het meteen professioneel aanpakten. Eén reed terug om de hoek om met zijn gele zwaailicht anderen te waarschuwen, terwijl de ander mij eruit trok. Ik wist het tankstation te halen, maar moest daarna nog door naar Strahan. Leuk man, terwijl je net bijna de dood ingereden bent meteen weer zo'n bergweg rijden in het donker en met regen... Maar goed, we hebben het er leven van afgebracht zullen we maar zeggen en tellen onze zegeningen, ha ha. En toch moet ik zeggen dat het autorijden op Tasmanië ook een hoogtepunt was; lekker sturen en het landschap is prachtig.

Na per veerboot teruggereisd te zijn naar Melbourne, namen Ric en Jenni me mee kamperen in een hut in ‘the middle of nowhere'. Dit betekent dat er geen electriciteit is, geen waterleiding (men gebruikt regenwater) en de wc in een hokje buiten is, een zogenaamde ‘long drop dunny'. Het plaatsje Enochs Point was vroeger een mijnstadje waar een paar duizend mensen woonden, maar daar is nu bijna niks meer van te zien. Er staan nog ongeveer twaalf voornamelijk houten hutten en het is er heerlijk rustig. We hebben de tijd er voornamelijk doorgebracht met het doen van klusjes, wandelen, lezen, praten en lekker eten (Jenni kan echt goed koken!). Dit was ook weer een aparte en erg leuke ervaring.

Goed, dit was in het kort wat ik de afgelopen dikke twee maanden heb gedaan en meegemaakt. Nogmaals excuus, ik zal mijn leven beteren (hoop ik) en wat meer van me laten horen. Maar dan verwacht ik eigenlijk ook wat meer reacties van 'mijn fans'. Er is een vast groepje mensen dat berichtjes achterlaat en dat waardeer ik heel erg, maar ik kan zien dat een stuk meer mensen de site bekijken. Dus laat wat van je horen! :-)

Gegroet!
Jasper.

* Eerder sprak ik over ‘Jen', maar dit wordt door vertaalprogramma's als ‘das' vertaald, ha ha. Hopelijk levert ‘Jenni' geen problemen op.