Na een aanzienlijk langere tijd dan gepland doorgebracht te hebben in aangenaam Victoria en dan voornamelijk in geweldig Melbourne, werd het onderhand wel eens tijd verder te reizen door dit continent. Verder richting het westen, richting warmer en zonniger weer. Het begon namelijk wel verdacht veel op de NLse herfst te lijken.

Maar voor het zover was, heb ik eerst nog in een klein huurautootje de bekendste toeristenregio's van Victoria verkend; Grampians NP en de Great Ocean Road. Op de ochtend van de schietpartij waarbij een NLse backpacker gewond raakte - bedankt nog voor de bezorgde berichtjes - heb ik mijn geweldig ruime (ahum) Daewoo Matiz 1.0 opgehaald en ben ik naar Grampians NP gereden. Ik had Halls Gap gekozen als uitvalsbasis voor mijn twee dagen in het park. Vanuit hier heb ik het zuidelijke deel van het park nader verkend. De eerste dag ben ik echt het park zelf ingereden; weg van de verharde wegen, de rode ‘dirt roads' op. De kwaliteit van die wegen verschilt trouwens enorm. Op sommige stukken was het zo vlak en glad dat ik 90 km/u wel aandurfde, op andere stukken (met losliggende of uitstekende stenen) reed ik niet harder dan 25 km/u. Wel een erg gave ervaring moet ik zeggen, zeker met zo'n klein karretje.
Die dag heb ik diep in het park twee plekken bezocht waar de oorspronkelijke Aboriginal inwoners van het gebied enkele duizenden jaren geleden tekeningen op rotswanden hadden achtergelaten. De ‘rock art' zelf stelt grafisch gezien niet veel voor, maar het idee dat hier een paar duidend jaar geleden mensen rondliepen en hun beschilderingen nu nog op de rotsen zitten maakte het erg indrukwekkend. Toen ik terugreed naar het hostel was het al aan het eind van de middag, wat betekent dat de wilde dieren tevoorschijn zouden kunnen komen. Dat was die dag niet anders. Ik heb kangoeroes, wallabies en zelfs rendieren de weg over zien steken. Echt zó gaaf!

De tweede dag, waarop het weer helaas wat minder was dan de voorgaande, ben ik op het asfalt gebleven. Na een kijkje genomen te hebben bij de MacKenzie Falls, heb ik de wandeling / beklimming naar The Pinnacle gedaan. Deze mooie wandeling over en tussen rotspartijen eindigt bij een uitstekend stuk rots bovenaan de vallei waar Halls Gap in ligt. Vanaf dit punt kijk je een paar honderd meter recht naar beneden - spectaculaire uitzichten gegarandeerd. Tenminste, als er geen laaghangende bewolking is. Hier had ik zelf last van toen ik ‘en route' de Grampians uit nog even een andere berg op wilde. Al halverwege de rit naar boven reed ik de wolken in, dus eenmaal boven ben ik maar meteen weer omgedraaid. Langs de hoofdweg stond een bord dat waarschuwde voor overstekende kangoeroes en emoe's. Ik dacht bij mezelf: 'Emoe's? Die heb ik al in geen maanden meer gezien.'. En natuurlijk, nog geen kwartier later besluit er eentje vlak voor me over te steken! Ik moest vol in de remmen, anders had ‘ie door de voorruit gelegen. Een uurtje later bereikte ik (mede dankzij de duidelijke uitleg en routekaart van Jenni) mijn slaapplaats voor die avond: Willaroo. Ik moest natuurlijk een nachtje komen logeren nu ik in de buurt was, volgens Wally. En ja, zo'n aanbod sla je niet af. Die avond kreeg ik weer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hebben ik genoten van het goede gezelschap van de drie heren Walsh.

Na de volgende ochtend Charlie en Andrew naar de schoolbus gebracht te hebben en een uitgebreid ontbijt te hebben gekregen, werd het tijd mijn reis voort te zetten. Vanuit Willaroo ging de route recht naar het zuiden, richting de kust. Ik begon mijn weg terug naar Melbourne in het kleine en lieflijke plaatsje Port Fairy. Via Warnambool kwam ik uiteindelijk terecht bij het stukje kust waarvoor ik gekomen was; de Great Ocean Road. Deze weg volgt de prachtige kustlijn, die door de erosie van de kalkstenen grond zijn bijzondere vorm gekregen heeft.
Onderweg waren er zoveel mooie plekken - Bay of Islands, The Grotto, London Bridge - , dat ik mijn geplande ‘etappeplaats' (Port Fairy) niet haalde. Daarom bleef ik slapen in Port Campbell. In het hostel kwam ik twee Nlse meiden tegen die ik ook al in het hostel in Halls Gap getroffen had. Toen we 's avonds iets gingen drinken in het lokale ‘hotel', raakte ik in gesprek met een stelletje uit Sydney dat ik die dag al een paar keer eerder was tegengekomen bij de uitzichtspunten. Uiteindelijk hebben we tot in de kleine uurtjes van de nacht zitten kletsen en wijn zitten drinken in hun motelkamer. Erg gezellig. De volgende ochtend moest ik helaas weer vroeg op, want ik moest die avond in Melbourne zijn. Onderweg waren er weer veel mooie en indrukwekkende plekken te bewonderen, zoals Loch Ard Gorge, de wereldberoemde 12 Apostles en het leuke plaatsje Apollo Bay. Hier begon het ‘rijdersdeel' van de Great Ocean Road; één onophoudelijke, op en af gaande slingerweg. Niet goed voor mensen die wagenziek worden, maar prima voor mij. Lekker sturen en schakelen!

Zoals gezegd moest ik die avond in Melbourne zijn, want ik had met oud-collega's Siobhan en Maria afgesproken een afscheidsdrankje te drinken. Dat drankje werden er een heleboel en uiteindelijk lag ik om een uurtje of vijf behoorlijk aangeschoten in bed. Gelukkig was ik zo slim geweest de volgende ochtend om 8.15 uur met Ric en Jenni af te spreken voor het ontbijt, dus na 2,5 uur slapen ging mijn wekker alweer! Ik had een beetje moeite met het ontbijt, maar ik wist het binnen te houden. Na afscheid genomen te hebben ben ik later die ochtend maar weer even terug mijn bed ingekropen. ‘s Avond ben ik maar vroeg naar bed gegaan, want ik kon weer niet uislapen aangezien mijn bus naar Adelaide om 8.30 uur zou vertrekken. Deze reis verlief voorspoedig en een dikke tien uur later was ik was ik bij mijn hostel.

Veel mensen hadden me verteld dat Adelaide een saaie stad is en dat er niks te beleven valt. Je zou je er naar verluid hooguit een paar dagen kunnen vermaken. Als je Melbourne gewend bent is het inderdaad wel even wennen (winkels sluiten veelal om 17.00 uur en zijn op zondag gesloten), maar ik vond Adelaide een verrassend leuke stad. Het heeft de sfeer van een grote ‘country town', wat het eigenlijk ook is. Erg aangenaam is ook dat het centrum (de stad is vanaf de eerste steen volledig door ingenieurs gepland) helemaal omgeven wordt door parken. Je hebt hierdoor niet het beklemende gevoel dat andere grote steden vaak geven. Ook in het hostel hing een ontspannen sfeer en er waren veel leuke en gezellige mensen. Uiteindelijk heb ik er anderhalve week met plezier gezeten - vaak tot 's avonds laat in de keuken, kletsend met Herbert, Marijke en vele anderen. Regelmatig voerden we onze gesprekken onder het genot van een biertje in de kroeg aan de andere kant van de straat. Hier heb ik ook weer gezellig bijgekletst met Rianne (zie 'Nog steeds Melbourne (en Tasmanië)').
Natuurlijk heb ik niet alleen in het hostel gezeten (maar wel veel, ha ha). Ik heb o.a. een kijkje genomen in het South Austalian Museum, de Botanische Tuinen en het National Wine Centre, ben een paar keer meerdere hostels afgelopen op zoek naar een lift naar Perth, heb wat door de stad gewandeld en heb uiteraard (race-freak die ik ben) een rondje gelopen over het semi-stratencircuit waar vroeger Formule 1 gereden werd.

Helaas lukte het me niet een lift te vinden. Praktisch iedereen die een stoel beschikbaar had ging naar Alice Springs of Melbourne. Daarom werd het dus optie twee; de trein. Samen met Majid, een andere NLer uit het hostel, vertrok ik voor de langste treinreis die ik waarschijnlijk ooit zal maken; een tocht van 40 uur in een stoel of op een bankje! Gelukkig waren er onderweg wel twee tussenstops ingepland. De eerste was in het gehucht Cook - officiële aantal inwoners: 4. Hier konden we een klein half uur onze benen strekken een een kijkje nemen in dit plaatsje waar ooit een paar honderd mensen woonden. Het bijzondere aan het plaatsje is niet zozeer het inwoneraantal, maar meer de ligging midden in de Nullarbor Plain. Dit is een ongeveer 1.200 km lange vlakte ten grootte van vier keer België waar enkel struiken en sterke grassoorten groeien, verder niks! De trein volgt hier het langste stuk recht spoorlijn ter wereld: 478 km. Even ter vergelijking: NL is 360 km lang.
De tweede tussenstop was in de mijnstad Kalgoorlie - Boulder. Alles draait hier om de goudmijnen en dan voornamelijk om de ‘Super Pit'. Dit is de grootste (open) mijn van het land en momenteel is hij 3,5 km lang, 1,5 km breed en 400 m diep. In Kalgoorlie hebben we de bustour genomen door de stad, die ons o.a. langs de Super Pit voerde. Helaas was het al 22.00 uur en dus donker, maar zelfs dan nog was het indrukwekkend om te zien.

Na twee (korte) nachten op de banken van de lounge-wagon doorgebracht te hebben kwam de trein rond 9.00 uur aan op East Perth Station. Daar werd ik opgehaald door Mike. Een paar maanden geleden had ik Mike zijn partner Francis leren kennen toen zij op bezoek waren bij Jenni en Ric. Ik vertelde ze over mijn reisplannen en hun eerste reactie was dat we contact moesten houden en dat ik bij hun moest komen logeren als ik in Perth was. Daar zit ik dus nu. Echt super! Ik heb mijn eigen slaapkamer, kan lekker computeren zonder te hoeven betalen en kijk elke avond de Tour de France. West Australië ligt nu maar zes uur achter op centraal Europa, dus elke avond rond zit ik hier op de bank te genieten!Verder heb ik de eerste week wat in de stad rondgekeken. De eerste indruk is erg positief, zeker ook omdat het hier (let op, 't is hier midden in de winter) zo'n 20 graden is en meestal de zon schijnt. Erg leuk was ook dat ik Marleen nog even trof, een NLse die ik in Melbourne had leren kennen en al drie maanden niet meer gesproken had.
Vandaag ben ik weer begonnen met werken, en wederom bij NIS! Tijdens mijn laatste werkweek in Melbourne was de directeur van het kantoor in Perth in Melbourne, dus heb ik ‘m even aangesproken. Ik had nl. al gehoord dat er waarschijnlijk wel wat werk te doen zou zijn. En ja, als ik hem liet weten wanneer ik zou komen, dan zou hij wel werk voor me hebben. De komende anderhalve maand ben ik dus weer onder de pannen. Toen we vorige week bespraken wat er zoal te doen was (vooral administratieve zaken), opperde hij dat ik misschien wel een keer een weekje als assistent met één van de technici mee ‘het veld' in zou kunnen, naar één of ander klein mijnstadje midden in de woestijn. Dat zou natuurlijk wel een super bijzondere ervaring zijn. Wie weet heb ik de volgende keer wel allerlei verhalen over vreemde en dubieuze ‘locals'. Laten we het hopen...

Houdoe!
Jasper.