De eerste keer was dat samen met Wayne; een noeste kerel, een beetje type bouwvakker, wiens meest gebruikte bijvoegelijk naamwoord absoluut 'fucking' is. Best grappig en hij gebruikte het nooit beledigend, hij is gewoon een beetje ‘rough around the edges' zullen we maar zeggen. Mijn werkzaamheden waren niet bijzonder moeilijk. Ze bestonden voornamelijk uit het volladen van rekken met accu's van 36 kg per stuk en deze dan aan elkaar koppelen. Daarnaast kon ik niet veel meer doen dan spullen in- en uitpakken, apparatuur helpen slepen en wat opruimen.
We overnachtten in plaatsjes met tussen de 100 en 500 inwoners, dus we werden af en toe behoorlijk vreemd aangekeken wanneer we de kroeg in kwamen om aan het ind van de dag te eten en een biertje te drinken. Best grappig en ik keek vanuit mijn ooghoeken terug, want onder de plaatselijke bevolking liepen ook aparte types rond. Wayne weet dit voornamelijk aan inteelt, ha ha ha. Het was leuk even het kantoor en de stad uit te zijn. De telefoonmasten staan over het algemeen op heuveltoppen en dus heb ik prachtige uitzichten gezien. En dat veelal onder een bijna heldere hemel terwijl het in de stad onweerde en stormde.

De tweede keer ging ik met Mike een paar plaatsen in de zogenaamde 'Graan Gordel' langs. Mike zit aan het bureau tegenover mij en dus wist ik al dat we goed met elkaar konden opschieten. Was het de vorige trip overwegend stil in de auto, deze keer kletsten we een eind weg over de meest uiteenlopende onderwerpen en draaiden we veel muziek. Ik reed deze trip en kan dus weer zo'n 1600 km (in vier dagen) aan mijn verreden kilometers Down Under toevoegen.
Buiten de steden zijn landweggetjes veelal niet geasfalteerd en we hadden een huurauto, dus dat betekende even plezier maken! Australiërs houden van grote motoren (het zijn wat dat betreft net Amerikanen) en onze standaard doorsnee gezinsauto had een 3.6 liter V6 met achterwielaandrijving. En dat was het basismodel! Je kan ‘m ook met een 4.2 liter V8 krijgen... Goed, het resultaat van dit speelkwartiertje staat op YouTube. Eén van de filmpjes staat onder dit bericht, maar als je ze allemaal wil zien moet je even naar http://www.youtube.com/profile_videos?user=jasperiserwegvan surfen. Bij nummer 5 moet je vooral op het geluid letten. Mike was hier vergeten de camera uit te zetten en je hoort hem giechelen.

Vorige week was mijn laatste week bij NIS. De week verliep niet helemaal naar verwachting. Ten eerste was er amper werk te doen en dus heb ik me een paar dagen aardig zitten vervelen. En ten tweede was ik de laatste dagen ziek. Voor het eerst in 10 maanden reizen was ik echt verkouden en had ik de griep, maar daar bovenop had ik ook een flinke amandelonsteking opgelopen. Ik heb daar wel eens vaker last van gehad en het ging altijd van zelf weer weg. Maar deze keer waren mijn amandelen zo opgezwollen dat er minder dan een centimeter ruimte tussen zat. Uiteindelijk dwong Fim, een Engelse backpacker die in het hostel werkt, me naar een dokter te gaan. Het was blijkbaar behoorlijk erg, want ik had mijn mond nog niet open of ik kon ‘m alweer dicht doen, ha ha. En nu zit ik voor het eerst van mijn leven (tot verbazing van de dokter) aan de antibiotica, penicilline om precies te zijn. Gelukkig help het snel en kon ik snel weer normaal ademhalen en zonder pijn eten.

In de tussenliggende weekends heb ik ook nog wat leuke ‘social events' gehad. Een paar weken geleden vertrok een groep jongens uit het hostel richting Broome en daarom hielden ze een afscheidsBBQ. Die was erg gezellig en daarna zijn we met een groep een paar kroegen langs geweest.
Daarnaast waren laatst Debbie (de NLse van de opera) en Theike (een andere NLer) jarig, wat uiteraard gevierd moest worden. Op het feestje waren allerlei nationaliteiten vertegenwoordigd. Ik raakte aan de praat met een ander NLs meisje. Zij bleek in Den Bosch geboren te zijn en haar zus heeft een relatie gehad met (Rosmalen opgelet) Joris de Groot. Dat was een van mijn vriendjes op de basisschool. Hoe toevallig!
Afgelopen zondag vertrok een Franse uit het hostel en ter ere daarvan werd een afscheidspicnic gehouden in Kings Park. Het weer was prima, het gezelschap was leuk en het eten uitstekend, dus hebben we ons prima vermaakt.

Deze week heb ik vooral gerelaxed. Mike had me uitgenodigd bij hem en de familie te komen eten. Dat was afgelopen maandag en was erg gezellig. Hij en zijn vrouw hebben twee kinderen van 4 en 7 jaar oud en zij wilden meteen met me spelen en me allerlei dingen laten zien, heel erg schattig! Het eten was trouwens ook uitstekend en we hebben nadat de kinderen naar bed waren nog een tijdje gezellig zitten praten, voordat Mike me weer terugbracht naar de stad.

Ik ben al een tijdje in Australië, maar ben nu eigenlijk pas daar waar ik wilde zijn; Western Australia. Deze staat en de Northern Territory zijn eigelijk de stukken van het land die mij het meeste trokken; wijdse vlaktes, schitterende natuur, nagenoeg geen mens in de buurt. Dus wordt het nu tijd vanuit hier naar het noorden te trekken. De vraag is alleen hoe? Ik blijf niet zo heel lang meer in OZ (hierover zometeen meer) en dus lijkt het me niet verstandig een auto te kopen. Tours wil ik ook niet nemen, want ook al kom je in mooie gebieden, je gaat er snel doorheen en krijgt niet de ruimte en de tijd die je zou willen. En dat lijkt me juist het mooie aan een ‘road trip'; verder gaan als je het gezien hebt, langer blijven als je het naar je zin hebt.
In het hostel heb ik de eerdergenoemde Engelse reizigster Fim leren kennen. Zij heeft zo'n beetje het zelfde idee als ik, dus samen zijn we nu op zoek naar mensen met een auto of mensen die samen met ons een auto willen huren. Hopelijk vinden we die snel, want ik wil niet te lang in deze regenachtige stad blijven hangen.

Zoals gezegd blijf ik niet lang meer. Ik heb namelijk inmiddels mijn vlucht terug naar NL geboekt! Donderdag 22 november kom ik in de vroege ochtend aan op Schiphol. Op zich heb ik wel weer zin om thuis te komen, in een vertrouwde omgeving te zijn met vertrouwde mensen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer dat het er alweer bijna op zit. Dit land is echt super en je zou er jaren rond kunnen trekken.
'Maar je zou toch ook nog naar zuidoost-Azië gaan?', hoor ik mensen denken. Klopt, dat was inderdaad eerst het plan. Het was echter ook het plan maximaal 12 maanden weg te blijven en wanneer ik thuis kom ben ik al bijna 13 maanden van huis. Maar de belangrijkste reden voor mij is dat er een speciaal is iemand met wie ik graag in NL (Wageningen om precies te zijn) nog even samen zou willen zijn, voordat zij weer terug naar Berlijn vertrekt. De mensen van 16A kennen haar al... De uitgebreide versie krijgen jullie wel als ik weer terug ben, maar kortgezegd ken ik Wibke inmiddels twee jaar en vonden we elkaar al vanaf het begin leuk. Er waren toendertijd alleen wat complicerende factoren, maar die zijn inmiddels niet meer aanwezig en dus kwam zo van het één het ander zullen we maar zeggen.

Goed, nu weten jullie dat ook allemaal :-) Tot over een paar weken, hopelijk vanuit Broome.

Groeten,
Jasper