Ze zeiden dat het makkelijk zou zijn werk te vinden hier in Melbourne. Nou, het is me gelukt, maar het heeft wel een paar weken geduurd. En dan ook nog eens via-via, zul je altijd zien. Die paar werkeloze weken zorgden er wel voor dat ik één en ander in de stad heb kunnen bezichtigen, dus ik heb nog wel wát gedaan.

Zoals je in Ruth's reactie op mijn vorige bericht hebben kunnen lezen, heb ik de eerste tijd nog al wat achter de pc gezeten. Lekker surfen, ha ha. Daarnaast heeft Ruth ook de eerste vier series van de Amerikaanse comedyserie Scrubs op dvd. En ja, die heb ik ondertussen ook allemaal gezien. Super grappig! Maar daarnaast ben ik ook op zoek gegaan naar werk. Het was niet zo makkelijk als andere backpackers me hadden laten geloven. Ik ben een paar keer de belangrijkste plekken met eetcafés en restaurantjes afgelopen (Lygon Street, Brunswick Street en St. Kilda) om her en der mijn c.v. af te geven. Ook heb ik me bij twee soort van uitzendbureau's ingeschreven om zo wellicht werk te vinden bij een call centre. Daar heb ik tenslotte zeven maanden ervaring mee.

Op een avond nodige Ruth's huurbaas / vriendin / onderbuurvrouw, Cath, me uit met hen en wat vrienden mee te eten. Het was een heel gezellige avond. Cath's vrienden hadden het idee die vrijdag naar een bepaalde band te gaan luisteren en vroegen of ik geïnteresseerd was. Ik gaf ze mijn mobiele nummer en de volgende dag belde Jennifer me om te vragen of ik misschien eens langs zou willen komen op haar werk om over een tijdelijk baantje te praten! Natuurlijk wilde ik dat. De volgende dag ben ik langs gegaan om te kijken wat het was. Ze zou me later die dag bellen met de uitslag. Een paar dagen eerder had ik overigens al een paar uurtjes proefgedraaid als afwasser bij een eettent op Brunswick Street. Later die middag belde de chef van dat restaurant met de mededeling dat ik dat weekend kon beginnen. En niet te geloven, negen minuten later belde Jennifer om te vertellen dat ik de volgende dag kon beginnen! Had ik zomaar ineens twee baantjes, samen goed voor zeven dagen in de week werk!!

Goed, dat afwasbaantje heb ik na één weekendje vaarwel gezegd. Natuurlijk was zeven dagen in de week werken wat veel, maar daarnaast hield ik ook geen rug meer over van dat lage kl*te-aanrecht. Die was echt gemaakt voor mensen rond de 1,60 ofzo, 'no offence meant' uiteraard. Dus nu werk ik vijf dagen in de week bij een bedrijf genaamd National Infrastructure (.com.au) Services, welke zich voornamelijk richt op bouwkundige zaken en telecommunicatie. De afgelopen 2,5 week ben ik receptionist geweest. Een leuke ervaring om eens aan deze kant van de balie gezeten te hebben. Daarnaast was het ook goed voor mijn Engels om het écht de hele dag te moeten horen en spreken. Zeker het verstaan van mensen over de telefoon was een goede les. Inmiddels ben ik naar boven 'gepromoveerd'. Een nieuwe vaste receptioniste is begonnen en nu willen verscheidene mensen mij gebruiken om hun klusjes op te knappen en her en der achterstanden weg te werken. Ik vind het allemaal wel best, want ik werk normale tijden en ze betalen goed, ha ha ha :-) Ik ben eerste een paar dagen bezig geweest met het opschonen van alle personeelsbestanden en hou me nu bezig met de documentatie die bijgehouden wordt van alles wat de technici doen (werkverslagen, checklijsten, standaarden etc).

Overigens heb ik ondertussen Ruth's appartement verlaten. Ik had zelf al het idee iets anders te gaan zoeken nu ik werk gevonden had, maar daarnaast vroeg ze me ook te vertrekken. Ik kon me voorstellen dat ze na een week of drie wat meer ruimte en tijd voor zichzelf nodig had. Daarnaast begon ze zelf ook een week daarna bij een nieuwe baas, dus dan wil je wel even rust om je daarop voor te bereiden. Ik vertelde Jennifer, mijn baas, dat ik weg ging bij Ruth maar dat het moeilijk was iets te vinden (of belachelijk duur) nu de Grand Prix het dan volgende weekend gehouden werd. Ze bood mij direct aan een weekje bij haar te komen, totdat de GP was geweest! Weer zo'n voorbeeld van de gastvrijheid van Melburnians. Echt geweldig! Ik ga me haast schamen dat wij NLers zo bekrompem en asociaal kunnen zijn. Tot na de GP heb ik dus in het pas half herbouwde en gerenoveerde huis van Jennifer en Ric gezeten. Een best luxe plek met erg mooie en moderne snufjes door het hele huis. Tijdens mijn verblijf zijn Ric en ik op zaterdagochtend gaan fietsen. Hij op zijn carbonnen racefiets en ik op zijn snelle stadsfiets. Phoe, dat viel even tegen zeg! Ik had al een maand of zes niet meer echt gesport, dus na een paar uur schoot de kramp er bijna in. Gelukkig waren we toen al weer bijna thuis. Ik heb nog wel een paar dagen last gehad van m'n dèrrière, want de banden waren keihard en het zadel gaf ook geen millimeter mee, ha ha ha.

Over de GP gesproken, daar moest en zou ik natuurlijk heen :-) Ik had een kaartje gekocht dat allevier de dagen (do t/m zo) toegang gaf, maar de eerste twee moest ik uiteraard werken. Nu is het zo dat mijn werk op een minuut of zeven lopen van de park / circuit af ligt! Dus ben ik op vrijdag wat vroeger begonnen en heb ik een langere luchpauze genomen. :-) Zodoende kon ik de tweede testsessie grotendeels meemaken. Het was alweer meer dan zes jaar geleden dat ik naar de F1 race op Spa-Francorhamps was geweest, dus ik was even vergeten hoe ongelofelijk snel die dingen gaan en hoe oorverdovend hard die motoren klinken. Wauw, wat een bruut geweld!! Het grappige van een kantoor zo dicht bij, is dat je heel duidelijk kan horen wanneer de F1-wagens rijden. Tijdens de eerste testsessie op vrijdagochtend kwamen er een paar techneuten naar beneden om even op straat te gaan staan luisteren, een grappig gezicht. En ja, ook ik heb er even gestaan, ha ha ha.
In het weekend heb ik gedaan wat ik op Zandvoort meestal ook doe; zaterdag rond het circuit lopen om zo alle bochten te bekijken en zondag de hele dag bij de (volgens mij) beste bocht blijven staan. In dit geval bij bocht 9 en 10 dus. Deze plek was me ook al aangeraden door Ric, die daar ook regelmatig races heeft staan kijken zoals hij me vertelde. Zondag trof ik daar toevallig een paar andere NLers en een maffe Italiaan, die elkaar daar ook waren tegengekomen. We hebben gezellig staan kletsen en VB (bier) staan drinken, die Italiaan schreeuwde en zong (natuurlijk) voor Massa en Raïkkönen, en na afloop zijn we nog even het circuit opgelopen. Als souvenir heb ik een paar ‘marbles' (stukjes rubber van de banden) en gekleurde grindkorrels (karakteristiek voor Melbourne) van de baan meegenomen. Het was een aardige race en een goed (behoorlijk zonnig) weekend. Het was alleen een béétje jammer dat Albers al na tien rondjes in slaap viel. Raïkkönen had daar toch wat langer voor nodig en reed tenminste niet de bandenstapel in.

De vriendelijkheid en gastvrijheid van Jennifer en Ric houdt overigens niet op. Zo ben ik inmiddels alweer een paar keer bij hen langs geweest om mee te eten en heeft Jennifer me vorige week meegenomen naar een klein Italiaans 'eterijtje' in de stad, The Italian Waiters Club. Dit is echt een plekje dat je moet kennen, want anders zou je er nooit achter komen. Eerst moet je een steegje in om bij het etablissement te komen. Vervolgens moet je weten welke (openstaande) deur je moet hebben, want er staat nauwelijks aangegeven dat er iets zit. Als je dan een trap omhoog gaat kom je in een soort van eetkamer met veel hout en simpel, donker meubilair. Niet echt een super sfeer dus, authentiek zullen we maar zeggen, maar wel heel erg lekker eten! Het feit dat deze zaak er al 40 jaar zit zegt wel genoeg.
Een paar keer dat ik in het weekend bij Jenny en Ric was, was er ook een ander gezin. Tonie, een vriendin van Jen en Ric, woont doordeweeks bij hen in huis. Haar man (Wally) en de kinderen (Andrew en Charlie) wonen op vier uur rijden van de stad, wat íets te ver weg is van de stad om te forensen. Normaal gesproken rijdt Tonie elk weekend 'naar huis', maar die keren was het andersom. De jongens zijn helemaal gek van cricket, dus ze hebben uren lang op het terras staan 'batten' en 'bowlen'. Ze hebben mij ook geleerd hoe te gooien, hoe ze dat rare effect aan die ballen geven. Verrassend genoeg echt leuk om te doen. Tonie, Wally en de kids waren ook enorm vriendelijk en herhaalde meerdere malen dat ik een keer een weekendje bij hen langs moest komen. Over een paar weken, als Ric zijn zus in India aan het bezoeken is, gaan Jenny en ik dus ‘rural Victoria' in. Het huis ligt op een paar hectaren grond en de foto's van het huis zien er erg goed uit, dus ik heb er al zin in.
Afgelopen weekend heb ik ook praktisch helemaal bij Jen en Ric doorgebracht. Ric ging verder met klussen en ik had aangeboden te helpen. Zaterdagmiddag heb ik dus wat klusjes in en rond het huis gegaan. 's Avonds kwamen vrienden langs en hebben we lekker gegeten. 'Slow roasted pork' ofwel 'puerco pibil', voor diegene die Once upon a time in Mexico hebben gezien. Een stuk later die avond zijn Ric, Chuck en ik naar een optreden van één van Ric's favoriete bands geweest; Martin Martini & The Bone Palace Orchestra. De overige bands en het publiek wat er rondliep waren een beetje vaag en alternatief, maar Martin Martini was cool. Omdat het inmiddels alweer erg laat was, ben ik die nacht bij Jen en Ric blijven slapen. Na zondag eerst uitgeslapen te hebben, heb ik Ric verder geassisteerd bij wat klusjes. Als bedankje namen ze me mee naar The Marrocan Soup Bar. En ja, dat was ook weer erg lekker!

Tot slot dan nog even snel een opsomming van de dingen die ik hier in de stad heb gezien / bekeken. Ik vind m'n verhaal nu wel lang genoeg, dus ik ga er even snel doorheen. Als je meer wil weten moet je maar even reageren of me een mailtje sturen, ha ha ha :-)
Uiteraard heb ik het centrum, de City, inmiddels gezien. Het is allemaal wat ruimer van opzet dan Sydney, wat zorgt voor een iets minder gehaaste sfeer. Ook lijken er wat minder auto rond te scheuren. Iets buiten de City ligt het sporthart van Melbourne. Vlak naast elkaar liggen Melbourne Park (met de tennisbanen van de Australian Open, zoals de Rod Laver Arena), het Olymisch stadion van 1956 en de 'MCG'. Deze Melbourne Cricket Grounds is zo'n beetje het 'nationale' stadion van Melbourne / Victoria en er kunnen bijna 100.000 mensen in! Het wordt voornamelijk gebruikt voor cricket en Australian Rules Football, 'footy' zoals ze dat hier noemen. Mensen uit Victoria (de staat waar Melbourne de hoofdstad van is) zeggen hier gepassioneerder over te zijn dan Brazilianen over voetbal. Dit lijkt me een moeilijke opgave, maar dat ze er gek van zijn is me wel duidelijk. Ik ben nog niet geweest, want het footy seizoen begon vrijdag pas, maar ik ga zeker naar een wedstrijd. Meerdere Melburnians hebben me al op het hart gedrukt dat ik dat echt moét doen.

In Melbourne zijn er behoorlijk wat parken en parkjes. De bekendste zijn de Royal Botanic Gardens, welke bekend staat als de beste van Austalië. Hier ben ik een paar uur doorgeslenterd en gerelaxed. Het is een prima plek om een picnic te houden, wat verschillende mensen dus ook deden. Vlakbij het centrum liggen de Fitzroy Gardens. Ook hier heb ik een paar keer gezeten / gelegen terwijl ik in mijn reisdagboek schreef, las, of werk zocht in krantjes. Een ander belangrijk park, voor ons F1 freaks, is Albert Park. Voordat de race gehouden werd zijn Ruth, Roel en ik er overheen gereden, voor zover dat nog kon i.v.m. de opbouwwerkzaamheden. Het andere deel ben ik later overgelopen.

De stad heeft ook een antal goede (gratis) musea. Ik heb een uur of vijf rondgelopen door National Gallery of Victoria International (werk van niet-Australiërs) en ook een tijdje door de NGV Australia (Australische werken en / of Australië als onderwerp). Ik ben niet echt een museum-mens, maar ze hebben er erg leuke / mooie dingen hangen en staan.
Deze stad loopt over van evenementen. Uiteraard is er de Formule 1 en afgelopen twee weken had men de wereldkampioenschappen zwemmen (Pieter en de andere NLers vielen helaas een beetje tegen). Daarnaast was er even voor de GP een parade van 60 Ferrari's ter ere van het 60-jarige bestaan van het merk. Dit evenement werd natuurlijk gehouden midden in de Italiaanse wijk, op Lygon Street. Aan deze straat zitten 'tig' pizzaschuren en restaurantjes. Er was ook een demonstratie van Marc Gené in een Ferrari F1-wagen, maar dat was echt een aanfluiting. Dat ding mocht nl. niet harder dan de normale maximum snelheid; 60 km per uur! Eigenlijk best zielig om zo'n racebeest rond te zien kruipen. Ook was er pasgeleden het jaarlijkse Moomba Waterfest (waar dat vandaan komt weet ik ook niet) op Labour Day (wat hier een officiële vrije dag is) en over een paar dagen begint het Comedy Festival. Misschien dat ik daar ook eens een kijkje ga nemen. Genoeg te doen dus hier, volgens een hoop Melburnians misschien wel wat te veel. ‘Festival overkill', nooit gedacht dat dat zou kunnen.

O ja, het blijkt maar weer dat het backpackerswereldje erg klein is. Ik ben hier twee NLers tegengekomen die ik voor het laatst meer dan 3,5 maand geleden in NZ heb gezien. Echt té toevallig voor woorden, en erg grappig.

Goed, genoeg geluld. Ik begin een beetje scheel te zien, ook al heb ik dit verhaal niet in één keer geschreven. Hier zullen jullie het voorlopig even mee moeten doen, ha ha ha. Ik zal waarschijnlijk nog wel een anderhalve maand ofzo in Melbourne bliljven (als er genoeg werk is voor die periode), dus ik zal niet erg veel te melden hebben ben ik bang. Maar goed, geld dat uitgegeven kan worden, moet tenslotte wel eerst worden verdiend. Veel plezier met de lente allemaal, hier wordt het nu herfst en nat (maar niet zo nat als West Europa).

See ya later, mate!
Jasper.